سنّت و نوآوری در نقد ادبی فارسی و عربی

در نقد ادبی کهن فارسی و عربی دو جریان نقدی متفاوت پدید آمد که یکی از آن دو به بازگشت به اصول کهن ادب و شعر فرامی­خواند و بر پایبندی به این اصول پا می­فشارد،و دیگری به تجدید و نوآوری در این زمینه اهمیت می­داد، از این­رو تصویری نه چندان روشن از اختلافات میان دو گروه در صحنة ادبیات آشکار گردید.در دورة کنونی این درگیری­هاا میان طرفداران نوآوری و پیروان سنتگرایی شدّت گرفت، شاید علت اصلی این امر رویکرد ایرانیان و عرب­ها به غرب و دانش­های غربی بوده باشد. یکی خواستار فراموشی گذشته و نوآوری بر اساس نظریه­های نوین غربی است و دیگری با تعصّب هرچه تمامتر تمامی علوم غربی را ردّ می­کند و نمی­پذیرد، در این میان کسانی هستند که به میانه­روی و اعتدال گرایش دارند،ولی این درگیری به سود هواداران نوآوری تمام شد که به نوبة خود به دو گروه نوآوران سنتگرا و نوآوران چپگرا تقسیم می­شوند. آنچه اینجا بحث می­شود بررسی حقیقت این تقابل میان نوآوری و سنتگرایی در نقد ادبی کهن و معاصر فارسی و عربی و همچنین توضیح رویکردهای مهمترین طرفداران دو گروه است.